Hoewel dit een zeer oude bouwmethode is, wordt er in onze contreien pas in de recente geschiedenis gewag van gemaakt. Het systeem bestaat erin een structuur te bouwen, die vergelijkbaar is met die van betonnen gebouwen in uitvoering. Een palen-balkenstructuur bestaat uit een kleiner aantal houten elementen met een grotere doorsnede dan een houtskelet.

Meestal worden de verticale elementen of palen volgens een rasterpatroon op regelmatige afstand van elkaar geplaatst. Ze worden met elkaar verbonden door horizontale elementen of balken. De aldus bekomen hoofdstructuur staat ook bekend als “primaire structuur”.

Het systeem bestaat er dus in een soort grote, open structuur te bouwen en die te vervolledigen met de vloeren en het dak, gevolgd door de vulwanden. De werken kunnen snel verlopen.

De wanden zijn zelf gestructureerd en worden ofwel deels tussen de palen geplaatst, ofwel tegen de binnen- of buitenkant van de palen bevestigd. Met deze bouwmethode kan men architecturaal gesproken vele kanten op, en de verbouwingsmogelijkheden zijn onbeperkt.

Naast de aanpasbaarheid van de gecreëerde oppervlakken, is de mogelijkheid om structuur, wanden en vloeren architectonisch van mekaar te dissociëren een ander belangrijk voordeel. Zo kan men bijvoorbeeld zeer grote glaspartijen creëren. Het is mogelijk verreikende overspanningen te maken om grote, open ruimtes te creëren. De palen kunnen de hoogte van een verdieping hebben of tot aan het dak doorlopen. Palen en balken kunnen al dan niet doorlopend zijn en een enkele of dubbele doorsnede hebben. Het zijn al die variaties, die het monteren van talrijke verschillende soorten gebouwen toelaten.

Bron: WTCB